Hugo heeft met de jaren een eigen stijl gevonden met meestal een ietwat ruwere vingertoets, trouw blijvend aan zijn eigen ideeën, ook al zijn deze niet altijd zo vanzelfsprekend.

Sociaal bewogen, ludiek, verhalend, soms de toeschouwer op het verkeerde been zettend, zijn enkele kenmerken die zijn werk typeren.

Het androgyne karakter is frequent aanwezig in Hugo’s werk, en toont dat in elke persoon beide uitersten aanwezig kunnen zijn en dat niets eenduidig is maar vraagt om herinterpretatie.

Experimenteren met materialen, technieken, externe niet voor de hand liggende attributen integreren, assembleren, manieren om met een sokkel een meerwaarde te creëren voor het beeld zelf, zijn  een blijvende zoektocht.