VANDENBROECK  Myriam

VANDEWIJER  Jente

Specialisatie: portretkunst

“De ogen zijn de spiegel van de ziel”, hoewel een cliché is deze uitspraak niet minder waard. Dat trok me dan ook altijd aan in portretkunst. Voorafgaand aan de opleiding tekenkunst en tijdens mijn vrije tijd tekende ik dan ook altijd portretten. Toen ik in 2016 afstudeerde in de richting tekenkunst had ik het gevoel al veel technieken te beheersen en ook prachtige stillevens en abstract werk te kunnen afleveren. Maar het kriebelde om toch terug te grijpen naar portretten. Voornamelijk omdat ik het gevoel had dat ik hierin ook nog veel te leren had.

​

Het basisidee? Simpel: een goed portret. Maar toch niet zomaar een technisch keurig portret. Nee, liefst een portret dat sprak en dat kan raken. In het eerste jaar specialisatie was de reeks ‘Lost Angels’ van Lee Jeffries een bijzonder prominente inspiratiebron. De figuren en hun blik raakten me tot diep in de kern.

​

De gebruikte technieken: pastel, houtskool en droge inkt. Hiermee had ik reeds een grote affiniteit, maar kon ik me juist door de keuze van het onderwerp nog meer uitdagen. Waar laat ik los? Waar zijn maar enkele lijnen genoeg?

​

In het tweede jaar specialisatie zocht ik een nieuwe uitdaging. Hoe meer uitdaging kun je bedenken dan portretten te tekenen van diegenen die het kortste bij je staan? Het nieuwe concept was geboren: vrienden en familie opgelet, jullie worden vereeuwigd. Dat ik door de coronapandemie hen ook niet meer ‘in het echt’ kon zien, maakte die keuze des te bijzonder.

​

Daarenboven houd ik bijzonder veel van kleur en experimenteren met kleur. Doorheen het tekenen van de twee reeksen in kleur was de inside joke in het lokaal dat ik nog niet genoeg paars of groen had gebruikt, want dat waren mijn belangrijkste ingrediënten voor huidskleur. Ik kijk dan ook erg op naar de portretschilderijen van onder meer Gustav Klimt, waarin de blauwe of groene ondertoon afsteekt tegen het felle rood en goud in de achtergrond en de kledij.

​

Tot hier toe had ik het gevoel wel ‘mooie tekeningen’ te hebben gemaakt, maar evengoed het gevoel dat dit voor een afstudeerproject niet volstaat. Ik wilde kunnen aantonen meer dan enkel ‘technisch goed’ te zijn, maar dat ik ook een creatieve visie had op presentatie en ruimtegebruik. Het laatste project waarin ik werkte is van een meer monumentale opzet. Het idee was om een zuil van levensgrote portretten te maken, waarlangs de kijker kan lopen. Dit op grote kartons met een onderlaag van gesso en vervolgens met houtskool en pierre noire.

​

Jente Vandewijer